Rokitnik Chuya na sto chorób

W Rosji zaczęto uprawiać rokitnik dopiero w XIX wieku, chociaż jego liście i gałązki używano już w starożytnej Grecji. Nowoczesne odmiany rokitnika rozpowszechniły się dopiero 40-50 lat temu. Drzewo to jest rośliną dwupienną, zapylaną przez wiatr, o kwiatach jednopłciowych. Należy go uprawiać tak, aby na miejscu znajdowały się rośliny różnej płci, najlepiej ustawić „harem” złożony z jednej rośliny męskiej i kilku roślin żeńskich, które wydadzą cenne jagody.

Wśród innych odmian wyróżnia się rokitnikiem Chuya, wyhodowanym w Syberyjskim Instytucie Ogrodnictwa do uprawy na terenach Krasnojarska i Ałtaju, w obwodzie omskim i irkuckim. Ale dziś zaleca się ją do uprawy we wszystkich regionach. Odmiana ta jest odporna na zimę i owocuje corocznie, począwszy od 3-4 lat. Korona rośliny jest zwarta, średniej gęstości, z niewielką liczbą kolców. Owoce dojrzewające w sierpniu są duże, owalne i cylindryczne, charakteryzują się dużą zawartością witaminy C (134 mg/100g), cukrów (7,3%), kwasów (2,2%), karotenu (3,7 mg/100g) i olejków. (2,9%).

Oczywiście rokitnik Chuya, jak wszystkie inne odmiany, zawiera także flawonoidy, tiaminę, ryboflawinę, kwas foliowy, witaminy E, K, P oraz minerały, m.in. mangan, magnez i żelazo. Rokitnik jest nie tylko smaczny, ale także bardzo leczniczą rośliną. Jest przydatny w zapobieganiu udarom i zawałom serca, wzmacnianiu mięśnia sercowego, zwiększaniu elastyczności ścian naczyń krwionośnych i wzmacnianiu układu odpornościowego.Szczególną wartość ma olej rokitnikowy, stosowany nie tylko w leczeniu oparzeń i odleżyn, ale także zapalenia żołądka, wrzodów, zaćmy starczej, nadciśnienia, anemii i chorób ginekologicznych.